Hem de ne biçim uçar

- Kelebek uçar mı Nilsu?
- Uçayyy
- Ya Helikopter?
- Evet uçayyy
- Hmmm peki kuş
- Uçayyy
- Peki Masa?
- Hayıllll, uçmazzz
- Ya Nilsu uçar mı?
- Uçayyyy
- ??? Nilsu uçar mı hiç?
- Uçayyy. Bem uçağa binecem, uçacam…

Sık sık oynadığımız bir oyun… Anneannesiyle oynarken dumur olduk bu kez… Önce 2 bucuk aylıktı, sonra 15 aylık… İkisinde de mışıl mışıl uyumuştu… Birinde minicikti, diğerinde yeterince bilinçli değildi henüz… Doğal olarak öncekiler bu kadar heyecan yaratmamıştı onun için… 10 saatten fazla süren karayolu ulaşımından sonra, ikinci ve kısa tatilimizi uçakla yapmayı tercih ettik doğal olarak. Çıldırdı sevinçten, yerinde duramadı uçağa bininceye kadar… Kollarını iki yana açıp, “Böyle uçacam ben” diye daireler çizdi salonun ortasında… Dedim ya bininceye kadar… Kafasında farklı bir şey canlandırmıştı pek muhtemel… Gidiş saatimiz uyku saatine denk geldiği için, kalkıştan hemen sonra uyudu zaten… O ana kadar koltuğunda oturmamak ve emniyet kemeri takmama konusunda ufak çapta bir kriz yaşadık… Ama dönüş… Sanırım yaşadığım en kötü deneyimlerden biriydi… “Su istiyorum, bunu sevmedim soğuk içecem, meyve suyu istiyoyum ben, ya istiyoyum, kemeyimi aç, kucağına al, sakız istiyoyum, bu sakızı istemeyom, başka sakız istiyom… gibi papağan misali arka arkaya, olabildiğince güçlü bir ses ve ağlama efektleriyle tekrarlanan ve bütün yol boyunca devam eden, bitmeyen, hiç bitmeyen, bana defalarca içimden 5’e kadar saydıran, kendimi uçaktan atmak gibi beni delice fikirlere iten bir saat… Ama ne bir saat! Bana bir ömür gibi gelen… Eve varıncaya kadar olanları anlatmıyorum bile…

Havaalanı yolunda uyudu sonunda. Bir oh çekeceğim ama çekemiyorum… Böylesine bir yorgunluk yok… Hem bedenen, hem zihnen… Zaten gece bir ateş ve boğaz ağrısıyla uyandım… Hastalığın habercisiymiş o inanılmaz yorgunluk… Ertesi gün antibiyotiklerle ayakta durmaya çalışarak işin yolunu tuttum, tuttum ama bu kez de baba- kızın hastalık haberleri geldi… Gece ateşi düşürmede çok zorlanınca sabah doktorda aldık soluğu… Boğaz kültürü temiz çıktı… Ben tüm sorumluğu inişe 15 dakika kala ortamı buzul çağına çeviren klimalara yüklüyorum… İçerisi zaten yeterince serinken birden öyle coştular ki, sıcaklara sürekli gönderme yapan ben, bir an evvel karaya ayak basıp o sıcakla kucaklaşabilmek için can attım…

Neyse ben ve babiş toparladık, ilaçlara devam… Ama küçük cimcime hala ateşle boğuşuyor… Hiç kıyamıyorum bu hallerine… Aslında hastalık hallerini de yazmak isterdim ama başka bir sefere belki…

DİP: Yanımda oturan adamın hostesten kulaklık istemesinin umarım bizimle bir ilgisi yoktu:(