Kız annesi

Defdef'in annesi ve minik kurabiyenin annesi yazdıkça özeniyorum resmen. İstiyorum ki kızım büyüsün hemen... Kendini ifade edebilsin, yarım yamalak konuşmalarıyla beni güldürsün, oyunlarlar oynayalım, bir şeyler paylaşabilelim... Elbet o dönemde bir sürü sorun yaşanacak... Ben zaten şimdi yaşanan sorunlardan kaçmak için istemiyorum bunu. Keyfi bir başka olduğu için istiyorum. Erkek anneleri alınmasın lütfen ama ben oldum olası kız çocuklarını çok sevmişimdir. Özellikle 2-6 yaş arasında olanları. O çağdaki kız çocuklarının benim için dayanılmaz bir çekiciliği var. Anne olmadan önce de öyleydim, şimdi de öyle. Dışarda küçük bir kız çocuğu görsem peşine takılıyorum hala. İlla uğraşıyorum... Kırmızı ışıkta beklerken ola ki yanımda içinde küçük bir kız çocuğu olan bir araba dursun. Kaşla göz arasında bir bağ kuruyorum. Babannesi kızıyor bana bazen. "Kızım senin çocuğun var artık, niye başka çocuklara bakıyorsun?" diye... Dedim ya seviyorum işte...

Allah gönlüme göre verdi... Hep bir kızım olsun isterdim. Hiç erkek annesi olarak düşleyemedim kendimi. Babakuş da çok düşkün kız çocuklarına. Bir kızım olsun da aşk yaşayayım isterdi o da... Hamileyken göbeğim sivri olduğu için herkes erkek dedi. Çok bozuluyordum başlarda. Çin takvimine filan bakıyorum geyik olsun diye, onda da erkek çıkıyor. Geyiğine bakıyorum diyorum ama ciddi ciddi takılıyorum. Sonra rüyalarıma girdi. Hep oğlumun olduğunu görmeye başladım. Cinsiyet belli olmadan alışveriş yapmıyayım diyorum ama yine de bebe mağazalarına girmekten alıkoyamıyorum kendimi. Ayaklarım beni kız giysilerinin olduğu tarafa götürüyor aslında. Yine de inanmışım ya erkek olduğuna suratım düşerek gidiyorum karşı tarafa. Ama içimden hiç kız dilemiyorum asla Allah'ın gücüne gider ya da oğlum da buna çok üzülür düşüncesiyle. Bu arada kendimi de erkek çocuk fikrine alıştırmaya çalışıyorum. "Ne güzel aşk yaşarız" filan diye...

İyiden iyiye inandım buna. 16. haftada doktorum kız olduğu söylediğinde Babakuş'un keyfine diyecek yoktu. Ama ben dumur oldum, bozuldum, bir tuhaf oldum işte. Nasıl şartladım, nasıl inandırdıysam kendimi sevinemedim bile ilk anda... "Ama oğlumla aşk yaşayacaktım ben" dedim sadece... Tabii çok kısa sürdü bu duygu. Ertesi gün bir kızım olacak diye çıldırmaya başlamıştım. Yine de emin olamıyorum. her kontrolde doktora "emin misiniz" diye sormaktan alamıyorum kendimi. "Bu zamana kadar hiç yanılmadım" diyor sabırla. Sonunda bitti sabır onda da. Bu kısmı farklı bir zamanda anlatırım belki:)

Peki ben inandım mı? Hayır... Doğurup, kucağıma alıncaya kadar hep bir acaba vardı içimde. Nasıl olmaz ki? Sokaktaki teyzeler bile tutturuyor bu erkek diye. "Doktor yanlış bakmıştır, kendini gizlemiştir, bizim komşunun da.... diye başlayan ve hiç bitmeyen konuşmalar... Hayır artık erkek çocuk fikrine de çok sıcak bakıyorum ama tüm mobilyalar, kıyafetler kız çocuğa göre alınmış. Tersini düşünemiyorum bile....

Aslında bunları anlatmak değildi amacım. Nerden nereye geldim işte... Her neyse bir kızım olduğu için çok mutluyum ve onunla paylaşacaklarımı düşündükçe çok heyecanlanıyorum. Varsın o babasıyla aşk yaşasın. Aslında yaşamaya başladı bile...

Hani yukarıda erkek anneleri alınmasın demiştim ya... Laf aramızda ben bugünlerde küçük adam giysilerine çok bakmaya başladım. Sanırım bu aralar bir de oğlum olsun diye can atıyorum. Kısmet... Aslında henüz ikinci çocuğa bile karar vermiş değilim ama olsun şimdilik hayal kurmak bile hoş geliyor...