12 Şubat 2009 Perşembe

Acaba?

Çok karamsarım bugünlerde biliyorum... Keyfim yok, canım sıkkın ve o iğrenç duygu beni esir aldı. Kaç gündür hiç bir şey yazmak gelmiyordu içimden. Şimdi geliyor mu peki? Cık... Hem de kocamanından...

Kızımı düşünüyorum... Her gece baş ucunda durup bir annenin dileyebileceği en güzel şeyleri diliyorum onun için. Ama şu taht baht meselesi var ya... Kaygılanıyorum ister istemez... Benim pamuklara sarıp sarmaladığım biriciğim neler yaşamak zorunda kalacak yaşamında? Neler için üzülecek, kimler için göz yaşları dökecek, ne gibi haksızlıklara uğrayacak?

Neyse ben söyleyeceklerimi yutup, beynimdekileri rafa kaldırayım bir süreliğine daha...

5 yorum:

ELİF dedi ki...

eğer bu tip şeyleri düşünmeyi alışkanlık haline getirirse insan yerlerde sürünür moralin,seninde dediğin gibi rafa kaldır bu düşünceleri hatta rafa bile koymayıp at. Ama bir damla gözyaşlarına dünyayı yakarsın hepimiz biliyoruz...

gezicini dedi ki...

üzme kendini annesi.. Allah hepimize bebişlerle birlikte uzun ve sağlıklı ömürler versin...
sevgiler
gorki

zeynep dedi ki...

"an" bir daha geri gelmeyecek bir şey. biz, geçmişle hesaplaşıp durmayı ve gelecek için endişelenmeyi bıraktığımız an şimdiki zamanın keyfini çıkarabiliriz. şimdi bebeğin sağlıklı ve mutlu, o zaman sen de bunun keyfini çıkar.

Adsız dedi ki...

Gelecek endişesi hepimizde var ama bence bugünlerinde tadını çıkartmamız lazım,Sağlık olsun herşey olur.
Ben seni ÖDÜLlendirdim bence onunla bloguna bir renk kat öncelikle:)
Sevgiler.

xxx dedi ki...

Bu tür konuları düşünmek insanı bunaltıyor, delirtiyor. Mümkünse uzak durmak ve herşeyin en iyisinin olacağını düşünmek gerek. Yoksa çok fena oluyor insan. Bende senin gibiydim ama artık bunu yapmamaya çalışıyorum. Boşver olumsuz düşnceleri, karabiberin muhteşem bir hayatı olacak, bun inan..