Çok düşkün şu sıralar bana… Annesi onun her şeyi… Ben yoksam yerimi dolduracak tek kişi baba… Oysaki çok alışkın anneannesine, babannesine, dedelerine… Ama hep yanında olayım, olalım istiyor şu aralar… Dönemsel bir şey mi, yoksa ayrılık korkusu mu yaşıyor bilmediğimiz bir şeyden dolayı çözemiyorum…
Sorguluyorum kendimi sıkça yine… Yanlış bir şey yaptığında, yapmaya kalkıştığında sürekli “Anne bana kızdın mı” diye soruyor… Ona kızmamdan korkuyor… Bunu ben mi yaratıyorum acaba? Kızdıysam bile “Hayır çok kızmadım, ama yapmaman gerekiyor biliyorsun değil mi” diyorum… “Anne gül bana hep, hiç kızma bana” diyor…
Dün gece uyku öncesi koklaşmamızda “Seninle konuşmak istiyorum” dedim… Onu ne kadar sevdiğimi anlattım tekrar tekrar… Ve yanlış bir şey yapsa da, ona kızsam da onu sevmekten asla vazgeçmeyeceğimi…
Ne kadar zor anne olmak… Bir çocuk için harcanan emekten bahsetmiyorum ya da uykusuzluktan… Bir sözümüz ya da bir bakışımızla, küçük bir insanın ruhunda, kişiliğinde, özgüveninde açabileceğimiz yaralardan, sebep olabileceğimiz sarsıntılardan söz ediyorum… Büyüyor dedim ya, büyüdükçe annenin yükü de büyüyor… Düşünmesi bile korkunç olsa da sorgulamaktan vazgeçemiyorum…
14 yorum:
patlıcan oymadın mı?
yemeye doymadın mı?
anne beni kınama
sen çocuk olmadın mı?
kızım bu şarkıyı kreşte öğrenmiş. birgün tesadüfen duydum ve silkelendim. çoğu zaman unutuyorum çocuk olduğunu maalesef. bir söz, bakış kimbilir ne fırtınalar koparıyordur minicik yüreğinde :(
Off özlem offf, nasıl benden bir yazı bu anlatamam...
Kaygılarını öyle iyi anlıyorum ki...Sanki birer emanetler bize, öyle sarsıyor beni düşündükçe en iyi şekilde bir insan yetiştirmek çok zor gerçekten..sevgiler
Benzer hisler içindeyim Özlem, büyüdükçe sorumluluklarımızda büyüyor, hayat sanki hem daha kolay hem daha zor...
Sevgiler.
Ah o son paragrafta yazdıkların benim de geçiyor hep aklımdan...
ne şirine duruyor fotoğrafta
Nasıl önemli, nasıl doğru bir konuya parmak basmışsın Özlem.. Ne diyim ki?? Katilleri, hırsızları...vb da bir annenin babanın büyüttüğünü düşünürsek... Kahretsin ki haklısın...
Su aralar kendi icimde muhasebesini yaptıgım bir konu. Demir de " anne bana kızma" diyor bazen kizmadigim halde. Bilmeden onu incitiyor muyum acaba. Ama yeri geldigi gibi davranıyorum. Yalnız olmadığıma sevindim.
Yine de ne kadar şanslı oldugunu düşün. En azından bakıcı değil kendi kanından birisi bakıyor. söylediği sözler onu üzer mi diye düşünür. bazen bakıcılar sırf kendi egolarını tamin etmek için çocukla abuk subuk konuşuyorlar. o dudaklar sen onu bırakıp bakkal giderken de büzülecek. herşey onların iyiliği için.
Offf her annenin dönem dönem yaşadığı hisler bunlar..
benm de en büyük korkum ona söyleyeceğim bir sözün ya da yaapcağım bir hareketin onun ruhsal yapıasında derin yaralar yaratması..
Umarım olmaz...
özlem çok dokundu yazdıkların, ne kadar haklısın, ne kadar etkiliyiz onlar üstünde bazen unutuyoruz. nilsu da çok duygulu bir çocuk canım benim
benim için daha zor!
evet evet negüzel yazmışsın, nasılda beni anlatmışsın,bu aralar benimde en çok karşılaştığım soru bu anne bana kızdınmı...
Ben anladım ki çocuklar ne kadar duygulu ise anne o kadar fazla sorguluyor kendini.. çocuk anlatmasa kendini, hoyrat davranıp gözden kaçırma ihtimalimiz artıyor ama böyle de çok deşiniyoruz .. içli bir kızın var arkadaşım.. hem iyi ama hem de zor bizim için:) duygu yükü ağır yani..
Yorum Gönder