Ağlamak

Ağlayamıyorum bazen ben… Tıkanıp kalıyorum bir anda… Boğazımda bir şey düğümleniyor, göğsüme bir şey çörekleniyor, nefes alamıyorum ama yine de ağlayamıyorum…

Ağlamam lazım ama… Biliyorum… Ağlıyorum da… Başka bir şeye… Siz kırmızı ışıkta biri geçti diye ağladınız mı hiç? Ya da aradığınız biri diğer hattayım, ararım biraz sonra dediği için? İşte böyle olur olmaz şeylere ağlıyorum sonrasında… O anların acısını çıkarmak istercesine…

Hiç aklıma gelmemişti… Benim gibi kalabalık bir yerde çalışırsanız, her gün birilerinin yakını için kan arandığını duyabilirsiniz… Ya birileri arar sizi ya mail kutunuza bir duyuru düşer… Bulunur ama o aranan kan… Hatta bazen kan veren siz olursunuz…

Bir arkadaşımızın kardeşi… Sezaryen sırasında emboli atmış… Hiçbir şeyi yokken, sapasağlamken… Ardından kanama… O Rh Negatif… Çok zordu ama bulundu… Bulununca her şey bitti sandım… Düşünemedim… İhtimal veremedim… Hep öyle olmaz mıydı? Olmadı ama bu kez… Olamamış… Geride hayata 1-0 yenik başlayan bir bebek, “anne anne” diye sürekli ağlayan 4 yaşında bir çocuk ve ne yapacağını bilemez gözü yaşlı bir eş…

Dediler ki çok severmiş kocası… Çocukluk aşkıymış onun…