18 Kasım 2008 Salı

Hayatın mucizesi

Aslında geleceğini müjdelediğin andan doğumuna kadar geçen o özlem dolu zamanları, günü gününe kayıt altına almak isterdim ama olmadı işte bir türlü... İlk aylar daha kolaydı. Biz senin varlığına kendimizi alıştırmaya çalışırken, hayaller kurarken zamanzla geçiyordu. Tabii beraberinde getirdiklerini unutmamak gerek. Bulantılar, kilometrelerce öteden duyduğum iğrenç yemek kokuları, evdenşarı atmak istediğim buzdolabı gibi hayatımı bir süreliğinesa devreye uğratan ayrıntılar yani:) Şimdi bunları gülerek anlattığıma inanamıyorum. Oysa nasıl da hayatıma bir kabus gibi çökmüştü bu güldüklerim... Son aylarsa bir türlü bitmek bilmedi. Minik bir kız olduğunu öğrendiğimiz o andan, seni kucakladığım ana kadar geçen süre... Özlem, merak, endişe ve karmakarışık duygular... Kime benzeyecek, sağlıklı mı, organları tam mı? Aslında modern tıp bu soruların cevabını çoktan vermişti ama benim gibi pimpirikli annelerin kafasında beynini kemiren bir soru mutlaka vardır... 'Ya atladıkları bir şey varsa?' Ama hayat kendi mucizesini bir şekilde yaratıyor öyle değil mi?

Hiç yorum yok: