İçimiz çiçek çiçek

Kendimi bilmez bir halde geçen günlerden sonra nihayet hafta sonu biraz toparlayabildim. Uzun yıllardır bu kadar ağırını geçirmemiştim. Bundan sonra da uzun yıllar uzak olsun lütfen... Kızıma sarılamamak, öpüp koklayamamak çok zor geldi. Evde maskeyle dolaştım sürekli. O da hiç çekilecek bir şey değilmiş. Ama sanırım Nilsu'ya bulaştırmadan atlattık. Yani umarım öyledir.

Bizim buralara bir süredir bahar gelmişti ama hastalık nedeniyle kapalı olduğumuzdan ötürü, bize bir türlü uğrayamamıştı. Neyse dün kendisiyle bir araya gelme şerefine nail olabildik de, şöyle muhitimizde arz-ı endam ettik birlikte. Yani diyorum bize de bahar geldi sonunda.

Durur muyuz bu gazla? "Çıkalım, dolaşalım" dedik ailecek biraz. Güneşi içimizde hissedelim, temiz havayla bir bütün olalım. Böylece küçük cimcime ilk salıncak tecrübesini yaşadı. Öyle sevinç çığlıkları filan atmadı tabii, ama yüzündeki tebessüm ve inme girişiminde bulunmaması keyfinin yerinde olduğunun kanıtıydı. Ben çimler üzerinde yürütmeye çalıştıkça o çakıllara doğru kaydırdı minik adımlarını. Sonra da hop oturdu üstüne. Kaldırmaya çalışınca kıyamet kopardı. Bıraktım ben de, çöktüm yanına. Uzunca bir süre çakıllarla oynadı. Avuçladı, attı, inceledi. Ona kalsa daha çok otururduk. Ama kuşlar uyku vaktimiz geldiğini çıtlatınca, "Gidelim artık" dedik. Biraz yorgun, çok çok mutlu, içimiz çiçek çiçek tuttuk evin yolunu.

Ah bahar hep burda kalsan. Her sabah camı açtığımda bana göz kırpsan. Sen çok güzelsin ama sırada yazın olduğunu bilsem...