Sonunda burdayım...
Epey zamandır yazamıyorum… Nerden baksanız geçen yıldan beri…
2009’a hızlı bir başlangıç yaptım ama her ne hikmetse ben yetişemiyorum. Yaşam bazen benden açık ara önde gidiyor. Napalım alışacağız bir şekilde. Bu bir başlangıç sonuçta. Başlamak zorundaydım ve başladım işe. Yani döndüm geri… Ayaklarım geri geri gitse de tıpış tıpış geldim işte ait olduğum yere. İnsan aynı anda 1’den fazla yere ait olamıyormuş çok kolay onu anladım. Olanlar nasıl oluyor onu da anlamadım… Uzunca bir süredir yalnız evime aittim. Ev ve bizim bücür tüm zamanımı kaplıyordu. Şimdi bölündüm, sarsıldım, zorla uyum sürecine tabi tutuldum. Düzen bıraktığım gibi olsa bir derece… İnanılmaz bir değişim. Ben doğru yerde miyim diye düşünüyor insan. Hangi birine alışayım? Ben yeniden çalışan bir kadın olmaya alışmak için uğraşırken bir de bu değişiklikler çıktı. 8 aydan fazla olmuş doğum öncesi ile birlikte. Bir 8 aya daha itiraz etmezdim doğrusu.
İmdat demeden önce hem çalışıp hem de birden fazla bebek büyütenleri burdan saygıyla selamlamak istiyorum.
2 yorum:
Özlemcim umarım alışırsın bir an önce..annene bıraktığın için daha az zorlanıyorsundur eminim. Doğru bir karar verdin, için rahat olsun.. :)
Tuğbacım evet içim rahat tabii ki... Ama annem bir süreliğine burda. Ondan sonra babannesi bakacak. Neyseki işim eve çok yakın. Öğle aralarında bi koşu geliyorum:)
Yorum Gönder