Biri kapıdan girer girmez "Kim var orda?" diye sesleniyor...
Diğeri ellerini ayaklarını çıparak sevinç gösterisi yapıyor...
Sonra dakikalarca öpüşüp, koklaşıyorlar...
Özlemle, aşkla...
Bu ikili arasında tuhaf bir bağ var...
Çok özel bir duyguyla örülmüş...
Biraz anlaşılmaz, biraz tanıdık...
Sanki çocukluğumdan kalan...
Kıskanmıyorum, hayranlıkla izliyorum sadece...
8 yorum:
aman maşallah annesi nazar değmesin.
sevgiler
gorki
gorki teşekkür ederim. ben değdirmezsem değmez heralde:)
Ayaklarını çırpması gözümde canlandı bir an, minnoş :)
Ben de kıskanmıyorum diyordum ama biraz içim buruluyordu o sahneye, şimdi babamızla tam tersi rollerdeyiz. bakalım sizde nasıl olacak?
Gökşen ben de şimdilik kıskanmıyorum diyorum ama ileride nolur bilemem.
Ama bildiğim bir şey var bir gün mutlaka roller değişiyor:)
Çok hainim di mi???
maşallah, tam karabiber :)
aynı durum bizde de var. Onları gördükçe ikisine de olan sevgim daha da kabarıyor benim. Babacı benim kız:)
Doğru söylüyorsun Pumkin... İnsan bu manzarayı seyretmekten çok keyif alıyor:)
Ne güzel yazmışsın aynı şeyleri yaşayan biri olarak seni çok iyi anlıyorum,
Sevgiler.
Güneş-Begüm bütün kız anneleri aynı durumda sanırım:) Allah bozmasın...
Yorum Gönder